در دهه‌های اخیر شاهد نقش پررنگ تکنولوژی در تمامی زمینه‌های زندگی خود بوده‌ایم و این تأثیر در خوانش و آفرینش آثار هنری هم به چشم می‌خورد، به صورتی که حتی در سال‌های اخیر هم شاهد نوع جدیدی از خلق و بازآفرینی آثار هنری بوده که با استفاده از تکنولوژی و ابزار به‌روز دنیا پدید آمده‌اند.
ابزاری مثل ویدئو مپینگ (Videomapping)، پروژکتور مپینگ (Projectmapping) و کینکت (Kinect)، اکنون به زمینه‌های دیگری، به جز بازی و Gaming ورود پیدا کرده و این روزها بسیاری از برندها از این ابزار و فناوری‌ها برای جذب مخاطب و رساندن پیام خود استفاده می‌کنند.
هنر عرصه تازه‌ای است که این تکنولوژی‌ها به آن وارد شده و در خلق و بازآفرینی آثار هنری ایفای نقش می‌کنند. روز جمعه، هفتم مرداد ۱۴۰۱، در یک گردهمایی، آژانس نت‌بینا با همراهی شرکت سیمیا و با کمک تکنولوژی‌های مذکور دست به خلق آثاری با بهره‌گیری از مفهوم و کانسپت رقص محلی در آثار پرویز کلانتری زد.
این پروژه با کمک هفت پروژکتور و چهار کینکت آژور انجام شد که این پروژکتورها دیوار منحنی‌شکلی را پوشش داده و کینکت‌ها به صورت شبکه‌ای به هم متصل بوده و به صورت یکپارچه کنش‌ها و اینتراکشن‌های (Interaction) افراد را شناسایی کرده و اثر خلق‌شده را به نمایش گذاشتند.
تصویر خلق‌شده با رزولوشن ۹۰۰۰ در ۱۰۸۰ پیکسل به نمایش گذاشته شده و وقتی بازدیدکننده‌ها درمقابل کینکت‌ها قرار می‌گرفتند، سکون و حرکات آن‌ها شناسایی و المانی با فرم ایستادن و حرکات افراد روی اثر ظاهر می‌شد و این اثر را از لحاظ معنا تکمیل می‌کرد.
چاپ 
ارسال به دوست
